Agroturystyka – Kleszczewo

Ziemie gminy Kleszczewo w dawnych wiekach średnich.

Dawno, dawno temu w czasach, których już nikt nie pamięta tereny naszej gminy wyglądały nieco inaczej. Mało kto wie, że około 1500 roku pod Kleszczewem rósł gaj zwany Lipówką, pod Tulcami w okolicy Garbów – las Brzozowiec, a na Gowarzewie istniał las Dębiec. W pobliżu wsi Trzek Mały i pod tuleckimi Krzyżownikami usypane były dwa wczesnośredniowieczne grodziska, po których wały wraz z fosą w przypadku tego pierwszego, (zwanego przez okolicznych mieszkańców „Szwedzkimi Okopami”) możemy po dziś dzień oglądać. W roku 1218 oprócz kasztelanii istniał podział na tzw. opola, a miejscowości Kleszczewo oraz Czerlejno wchodziły w skład opola kostrzyńskiego. W wieku XVI w skład powiatu poznańskiego wchodziły parafie tkj. Iwno, Kostrzyn, Tulce, Siekierki oraz Czerlejno, natomiast miejscowości tkj. Bagrowo, Kłony, Poklatki, Węgierskie, Giecz, Gułtowy, Kleszczewo, Krerowo oraz Koszuty, należały do powiatu pyzdrskiego. Nazwy miejscowości położonych na terenie naszej gminy też powstawały w bardzo ciekawy sposób. Wsie służebne, były niegdyś nazywane od rozmaitych zajęć, a osiedla od budowli mieszkalnych lub gospodarczych. Tak np. Komorniki (1310 r.) wzięły nazwę od ludzi osadzonych w komorach tj. chatach biskupich lub książęcych. Łagiewniki pod Tulcami – wieś do 1407 r. będąca posiadłością kapituły poznańskiej, była osadą ludzi służebnych wyrabiających łagwie czyli dzbany. Żerniki w 1427 r. były zamieszkane przez mierników książęcych, którzy mierząc żerdzią rozgraniczali włości. Węgierskie to wieś osadzona przez Węgrów ok. 1371r. Siekierki Wielkie i Małe obok Trzeka w roku 1388 obsadzone były licznymi zaściankami oraz dworkami rycerstwa z rodu Toporczyków, Wczelów i Porajów. Krzyżowniki w roku 1389 były posiadłością Joannitów u św. Jana w Poznaniu. Garby obok Tulec nazwane zostały od gór tzw. lubińskich, gdyż to klasztor z Lubinia od 1319 r. był właścicielem tej włości. Nazwy niektórych wsi biorą też swój początek od imion swych założycieli. I tak np. Kleszczewo od roku 1218 pochodzi od kmiecia Kleszcza (tzn. leszcza). Krerowo od roku 1257 od kmiecia Kryra (kryr inaczej krzyk łabędzi). Nagradowice od roku 1268 pochodzą od kmiecia Nagrody. Czerlejno od roku 1218 zwane jako Czyrnielino, bierze swą nazwę od kmiecia Czyrniela w r. 1136. Tanibórz powstał od kmiecia Tanibora lub Tańbora w roku 1292. W tym też roku znany jest w sąsiedztwie ziemianin Piotr Tanic. Poklatki od roku 1388 zawdzięczają nazwę ziemianinowi o imieniu Poklatka. Trzek w roku 1349, wieś z pobliskim grodziskiem , bierze swą nazwę być może od młynarza lub młyna, gdyż trzeczak w dawnych czasach to chleb z mąki grubo zmielonej na żarnach, zwanej trzeczką. W dawnych czasach Kleszczewo należało do rodu Grzymalitów, z których wywodził się podczaszy poznański Mroczek (1399 r.) Z Bylinem pod Tulcami wiażą się Bylinowie albo Szreniawici, ród pochodzący z małopolski, przybyły do wielkopolski w XII lub XIII wieku. Z Nagradowicami zwiazany jest ród Powałów albo Ogończyków, z których niejaki Trojan (niegdyś z Szarowa pod Kłonami w r. 1426), pisał się już w roku 1427 z Nagradowic. Krerowo do 1257 r. należało do zakonników lubińskich. Następnymi właścicielami byli komes Krzystan i jego synowie Jakób oraz Wojciech, którzy zdali majątek biskupstwu poznańskiemu w 1287 roku. Czerlejno znane już w roku 1218, było w latach 1254 – 1264 w rękach Bogufała III, biskupa poznańskiego, wywodzącego się z rodu Porajów. Ci sami Porajowie wraz z Toporczykami i Wczelami, założyli w Siekierkach po roku 1267 kościół parafialny p.w. św. Jadwigi. Jeżeli chodzi o Tulce to miejscowość ta znana była przed rokiem 1363 jako Tulec ( tulec to inaczej kołczan do strzał ). W latach tych właścicielem był niejaki Mikołaj, a pod koniec XIV w należały do dziedziców o imionach Pasko i Mirosław. Po ich śmierci Tulcami władały wdowy po nich – Świętosława i Borzysława. Tulce były na ziemi średzkiej (obok miejscowości tkj. Giecz, Środa Wlkp. czy Gułtowy), jednym z najstarszych ośrodków rozwoju chrześcijaństwa. W późniejszych latach właścicielami Tulec byli kolejno: w XVI w. Górkowie, w XVIII w. Wałknowscy, Koźmińscy, w XIX w. Ponińscy, hr.Bernard Potocki oraz hr. Alfred von Radolin, a ostatnim właścicielem do roku 1939 był Niemiec Otto Sarrazin.